ΕΝΩΣΙΣ ΚΥΠΡΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ
ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ – ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
& ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο.Κ.Ο.Ε.)
ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ & Η ΚΥΠΡΟΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ, ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ & Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ
Εισήγηση Λεωνίδα Κουμάκη
Κυρίες και Κύριοι, Αγαπητοί φίλοι και φίλες, καλησπέρα σας και από εμένα.
Η περίοδος που διανύουν, Ελλάδα και Κύπρος, απέναντι σε μια πολύ νευρική, ανασφαλή και προβληματική Τουρκία χαρακτηρίζεται από κρίσιμες αποφάσεις και ενέργειες οι οποίες θα σημαδέψουν την πορεία των επόμενων δεκαετιών.
Θα μου επιτρέψετε να προσεγγίσω το θέμα με την δική μου, υποκειμενική ματιά ξεκινώντας από τον Κωνσταντινουπολίτικο Ελληνισμό.
Στην Κωνσταντινούπολη, αρχές του εικοστού αιώνα, ανθούσε ένας Ελληνισμός 350.000 ανθρώπων που κυριαρχούσαν στην οικονομική, επιχειρηματική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή, υπό την πνευματική καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ενός θρησκευτικού θεσμού δεκαεπτά ολόκληρων αιώνων, ριζωμένου στην Πόλη του Κωνσταντίνου.
Το 1922, η μικρασιατική καταστροφή οδήγησε στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης και στην ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης που συμφωνήθηκε να παραμείνει στην Τουρκία πλησίαζε τους 120.000 ανθρώπους σε αντιστάθμισμα 80.000 μουσουλμάνων οι οποίοι συμφωνήθηκε να παραμείνουν στην Ελληνική Θράκη.
Ο χαρακτηρισμός «μουσουλμάνοι» επιβλήθηκε από την Τουρκική αντιπροσωπεία που ήθελε να αποφύγει εθνοτικόπροσδιορισμό, λόγω του φόβου των δεκάδων εκατομμυρίων Κούρδων που ζουν στα εδάφη της σημερινής Τουρκίας.
Άλλο βέβαια αν στις μέρες μας η Τουρκική ΜΙΤ μέσα από δεκάδες σωματεία – σφραγίδες, παρουσιάζεται συνεχώς σε διεθνή φόρα χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν καταπίεση «Τούρκων» μέσα στην Ελλάδα, επειδή δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα «αυτοπροσδιορισμού» που οι ίδιοι απέκλεισαν με την Συνθήκη της Λωζάνης.
Σήμερα ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, όπως παρακολουθήσαμε και στο ντοκιμαντέρ που προηγήθηκε, έχει συρρικνωθεί σε λίγες μόλις χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ελληνική Θράκη αυξάνονται και πληθύνονται μέσα σε ένα καθεστώς πλήρους ελευθερίας που προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Η Κύπρος αποτελεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πιο κραυγαλέο παράδειγμα κατεξευτελισμού της διεθνούς νομιμότητας από τους ίδιους τους δημιουργούς της, αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Το αίμα των 66 εκατομμυρίων νεκρών του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου δημιούργησε μια γιγαντιαία απαίτηση όλων των λαών του κόσμου για ειρήνη, επιβάλλοντας στους νικητές να υιοθετήσουν μηχανισμούς διεθνών κανόνων τους οποίους καθιέρωσαν σαν «υποχρεωτικούς» για την αποφυγή διενέξεων και για την επίλυση διαφορών ή προστριβών που θα ήταν πιθανό να οδηγήσουν σε πολέμους.
Μεταξύ τους, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης κάθε λαού να ρυθμίζει ελεύθερα το πολιτικό του μέλλον, το οποίο καθιερώθηκε από τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών στα άρθρα 1 & 55, αλλά η Βρετανία, από τους βασικούς νικητές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν είχε καμιά απολύτως διάθεση να το εφαρμόσει στην Κύπρο.
Την Κύπρο, το μεγαλύτερο και πιο σταθερό, αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου μέσα στην ζώνη ζάμπλουτων πηγών ενέργειας ολόκληρου του πλανήτη.
Το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950 που οργανώθηκε στην Κύπρο και ζητούσε με ποσοστό 95.7% την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, άφησε παγερά αδιάφορη την Μεγάλη Βρετανία.
Στις 28 Ιουλίου 1954 μάλιστα, ο Υφυπουργός Αποικιών της Μ. Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον, δήλωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος «είναι περιοχή με στρατηγική αξία και γι’ αυτό ουδέποτε θα τύχει αυτοδιάθεσης». Έτσι απλά, απερίφραστα και ξεκάθαρα!
Όπως ήταν φυσικό, το 1955 ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του νησιού, αλλά η Βρετανία φρόντισε όχι μόνο να τον στραγγαλίσει με την επιβολή απροκάλυπτης δικτατορίας στο νησί, αλλά και να θυμηθεί καιτην μόνη τέχνη που ασκεί αριστοτεχνικά εδώ και αιώνες σε ολόκληρο τον κόσμο: Διαίρει και Βασίλευε.
Η «ενεργοποίηση» της Τουρκίας που είχε πανηγυρικά παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923, έγινε με αφορμή την δήθεν «προστασία»των μουσουλμάνων απόγονων των πρόσκαιρων, Οθωμανών κατακτητών της περιόδου 1571-1878, οι οποίοι όμως ζούσαν αρμονικά και ειρηνικά με τους Ελληνόφωνους Κύπριους, αποτελώντας το 12% του συνολικού πληθυσμού του νησιού – το 82% ήταν Έλληνες χριστιανοί και το υπόλοιπο 6% διάφοροι ξένοι.
Το 1955 η Βρετανική προτροπή προς την Τουρκία «να δείξει αποφασιστικότητα», την οδήγησε σε μια ανεπανάληπτη επιτυχία, να πετύχει δηλαδή με ένα σπάρο δύο τρυγόνια:Αφ΄ενός μεν να επιφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης με το μαζικό πογκρόμ της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955,αφ΄ ετέρου δε να βάλει πόδι στην Κύπρο, κάτι που έγινε το 1974 με την Τουρκική εισβολή και την κατοχή εδαφών στο βόρειο τμήμα του νησιού,με τις πανίσχυρες συμμαχικές πλάτες.
Τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών 365/1974, 367/1975, 541και 544/1983 καθώς και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Η.Ε. που καταδικάζουν την Τουρκική εισβολή, παραμένουν μέχρι και σήμερα χωρίς καμιά απολύτως πρακτική αξία. Και φθάνουμε στην σημερινή επιθετικότητα της Τουρκίας.
Οι απειλές πολεμικής βίας και οι σπασμωδικές κινήσεις «γεωτρήσεων» σε δήθεν «διεκδικούμενα» σημεία είναι πεντακάθαρες ενδείξεις της Τουρκικής αδυναμίας. Όταν δεν έχεις το διεθνές δίκαιο με το μέρος σου δημιουργείς φασαρία. Φωνάζεις. Αποπροσανατολίζεις. Επισείεις στρατιωτική δύναμη, απειλείς με πολεμική αναμέτρηση. Παριστάνεις τον μπαμπούλα. Αυτά είναι τα μόνα σου «όπλα».
Βέβαια οι σημερινές επιθετικές κραυγές της Τουρκίας δεν τρομάζουν πλέον κανένα. Το πρόσφατο παράδειγμα του Αμερικανού πάστορα που αφέθηκε άρον-άρον ελεύθερος, είναι πολύ χαρακτηριστικό. Προηγήθηκαν πύρινεςδηλώσεις από όλα τα εξαπτέρυγα της εξουσίας αλλά και από τον ίδιο τον αρχηγό της οικογένειας που σήμερα ελέγχει την Τουρκία, ο οποίος κραύγαζε μπροστά σε αλαλάζοντα πλήθη: «Ε Αμερική… Ενόσω εγώ είμαι εδώ, κανείς δεν μπορεί να πάρει από τα χέρια μας αυτό τον τρομοκράτη!».
Μόλις όμως εξαπολύθηκαν οι αμερικανικές «βόμβες» στα θεμέλια της Τουρκικής οικονομίας και πανικοβλήθηκε ολόκληρη η μαφιόζικη «οικογένεια Ερντογάν», άλλαξε εσπευσμένα ο δικαστής της υπόθεσης, άλλαξαν όλες οι καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας που ξαφνικά άρχισαν να λένε «Δεν ξέρω», «Δεν είδα», «Απλά άκουσα από άλλους» και πολλά άλλα παρόμοια. Έτσι η ασφυκτικά ελεγχόμενη Τουρκική δικαιοσύνη έστειλε αμέσως πίσω στην Αμερική τον μέχρι την ημέρα εκείνη «διαβόητο Αμερικανό τρομοκράτη».
Ας δούμε όμως ποιες είναι οι δυνατότητες της σημερινής Τουρκίας, πέρα από τις καθημερινές, προκλητικές και τις επιθετικές κραυγές, να προχωρήσει σε μια πολεμική περιπέτεια στην Κύπρο ή στην Ελλάδα.
Στα θετικά μιας τέτοιας, θεωρητικής προοπτικής βρίσκονται:
• η ποσοτική υπεροπλία του Τουρκικού στρατού σε πλούσιο εξοπλισμό και η υπεροχή του σε ανθρώπινο δυναμικό.
• Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς, η Τουρκία διαθέτει επί πλέον ένα στρατηγικό πλεονέκτημα από τον κατακερματισμένο γεωγραφικά ελληνικό χώρο, κάτι που διευκολύνει σημαντικά τον επιτιθέμενο.
• Η βαθειά οικονομική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, με ότι αυτό συνεπάγεται,
• Τέλος, η πλήρης σύμπνοια των Τουρκικών κομμάτων και κυρίως των Κεμαλιστών, σε κάθε τι που αποτελεί «πλιάτσικο» σε βάρος των γειτόνων τους.
Εξαίρεση φυσικά, αποτελεί το φιλοκουρδικόHDP, το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών, το οποίο διώκεται με όλα τα μέσα στην Τουρκία και του οποίου ο χαρισματικός συν-αρχηγός, ο ΣελαχετίνΝτεμορτάς, βρίσκεται φυλακισμένος με τυποποιημένες και αστείες κατηγορίες.
Τα αρνητικά μιας πιθανής πολεμικής πρωτοβουλίας της Τουρκίας είναι πάρα πολλά.
• Κατ΄ αρχήν αποτελεί κοινό μυστικό πως μόνο η υπεροπλία σε εξοπλισμό και σε στρατιώτες δεν σημαίνουν και πάρα πολλά σε μια πολεμική αναμέτρηση. Μεγαλύτερη αξία έχουν η ποιότητα και η ικανότητα ενός στρατού συνολικά και στον τομέα αυτόν η Ελλάδα υπερέχει σαφώς.
• Η Τουρκία τον τελευταίο αιώνα δεν έχει κάνει κανένα απολύτως πολεμικό βήμα χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει πολύ γερές «πλάτες». Από την εισβολή στην Κύπρο, μέχρι την τρέχουσα εισβολή στην Συρία, όλες οι κινήσεις της υποστηρίζονται από πολύ γερές πλάτες. Όμως, η πολύ σοβαρή αυτή προϋπόθεση στην σημερινή συγκυρία, απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο, απουσιάζει παντελώς.
• Η οικονομική κρίση έγινε πλέον χαρακτηριστικό, όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της Τουρκίας με την ραγδαία υποτίμηση της αξίας του τουρκικού νομίσματος.
• Η εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Τουρκία με εκατοντάδες χιλιάδες φυλακισμένους, μεταξύ των οποίων στρατιωτικοί κάθε βαθμίδας, με εμπόλεμη κατάσταση στην Νοτιανατολική Τουρκία, με αποστολή «έμπιστων» στρατευμάτων σε Συρία, με καθημερινά μέτρα καταπίεσης «αντιφρονούντων», σίγουρα δεν είναι η ιδανική.
Σαν συμπέρασμα θα τολμούσα να πω πως εμένα προσωπικά, τουλάχιστον εκτός Τουρκίας, η «φαμίλια Ερντογάν» μου θυμίζει ένα αλυσοδεμένο τετράποδο που γαυγίζει συνεχώς, ανίκανο να δαγκώσει.
Η στρατηγική συμμαχία της Ελλάδος και της Κύπρου με χώρες όπως οι Η.Π.Α., η Αίγυπτος, το Ισραήλ, και φυσικά η ιδιότητα που έχουν σαν κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούν πολύ σημαντικούς αποτρεπτικούς παράγοντες όχι μόνο στην όποια «πρακτική» και όχι «λεκτική» επιθετικότητα της Τουρκίας, αλλά και στην απαραίτητη εξασφάλιση ισχυρής υποστήριξης, ισχυρές πλάτες με άλλα λόγια, για ενδεχόμενη πολεμική εμπλοκή.
Τέλος, η διεφθαρμένη «οικογένεια Ερντογάν» η οποία ελέγχει σήμερα την Τουρκία, είναι λογικό να φοβάται πως μια αποτυχημένη απόπειρα επιβολής των νέο-οθωμανικών φαντασιώσεων της, δεν θα οδηγήσει μόνο την Τουρκία σε μεγάλες περιπέτειες, αλλά θα στείλει και ολόκληρη την «φαμίλια» στην αγχόνη. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι που θα αποφύγει με κάθε θυσία.
Σας ευχαριστώ πολύ.
